بسم الله الرحمن الرحیم

با تبریک مجدد این عید سعید ، قسمت دوم اشعار زیبای مرحوم  شمس اصطهباناتی را که جریان میلاد مولی الوحدین علیه السلام را بیان میکند تقدیم میکنم

بانوی آفاق آنکه داشت پوشیده از تقوی جسد

دور از جناب عفتش چشم بد و دست حسد

تبت یدا اعداش را بسته به حبل من مسد

تا روز قرب منزلت پیش از همه زنها رسد

آنسان که در تعریف او دست تعقل نا رسد

چون آفتاب آن شیر زن افتاد در برج اسد

                            هم شیر حق را حامله هم نام او بنت اسد

                            دُرّ ولایت را نَبُد شایسته غیر از این صدف

روزی که با عجز و نیاز بر طرف مسجد زد قدم

دریافت بر خود حضرتش ازدرد زائیدن الم

میجست از فرط حیا خلوتسرائی محترم

در بارگاه کبریا برداشت دستی لاجرم

چون لایق شأنش نبد زایشگهی غیر از حرم

آمد ندای أُدخلی او را زحیّ ذوالکرم

                          یعنی تو غیر از مریمی باز آ و چون مریم مَرَم

                          چون خاصِّ فرزند توست رکن ومقام و مزدلف

چون دید صاحبخانه را از میهمان اکراه نه

شد با اجازت در درون جائی که کسرا راه نه

از طرز تشریفات او غیر از خدا آگاه نه

جز هیبت یزدان کسی دربان آن درگاه نه

حرفی در آن محرمسرا جز باءِ بسم الله نه

غیر از عنایات خدا با او کسی همراه نه

                     جز طفلک تسبیح خوان همصحبتش دلخواه نه

                     نازم به این مام و پسر با اینهمه مجد و شرف

چون آرمید آن میهمان باب حرم مسدود شد

بر عقل و وهم آدمی ره بسته و محدود شد

آثار هر نامحرمی هرجا که بد مفقود شد

از بس جهان شد بیصدا گوئی بشر مفقود شد

پس هر چه را مایل بُدی با امر حق موجود شد

آرام شد اندام او ، تا ساعت موعود شد

               نا گه چراغانی حرم زانوار آن مولود شد

              از شرم خور شد منکسف وز بیم مه شد منخسف

چون دامن دخت اسد شد پایتخت کبریا

یعنی همایون مقدمی بالای آن بگرفت جا

شیر خدا دست خدا نور خدا حلم خدا

شاه زمین میر زمان داماد ختم اولیا

افتاد از ارزش قَدَر اِستاد از گردش قضا

                تغییر کلی آمدی در روح و جسم ما سوی

                اوضاع شد وضعی دگر از ما وقع تا ما وقف

این خانه را باید خدا در عرش معماری کند

آدم بنایش بر نهد جبریل هم یاری کند

آید خلیل الله در او یک چند حجاری کند

او را اولو العزمی دگر منقوش و گچکاری کند

اینسان خدا از خانه اش چندی پرستاری کند

تا ساعتی ازدوستی یک میهمانداری کند

                   وز میهمانداری دگر امر قوی جاری کند

                   پس نقشهای ما سلف بُد بهر این زیبا خلف

زان صبح روشن تا کنون از کعبه نور آید برون

نی نی که این تابندگی تا نفخ صور آید برون

تا روز حشر از شوق او حور از قصور آید برون

وان بوی مشکین تا ابد از زلف حور آید برون

شاید ز عشقش مرده هم مست از قبور آید برون

با نعره های یا علی از خاک گور آید برون

                              خصم عنود خیره سر آن روز کور آید برون

                              از خشم همچون اشتران اندر دهان آورده کف

آرامگاهش آن زمان چون دوش آغوش آمدی

هر دم شعاعش از جبین یا از بنا گوش آمدی

مادر ز نورانیتش مبهوت و خاموش آمدی

گز غیر از این مادر بدی یکباره بیهوش آمدی

دیدی که چشم مست او پس محو و مدهوش آمدی

گویا هزاران منتش یکباره بر دوش آمدی

                      سنگین شدی دوش و برش وز بیم و در جوش آمدی

                      زیرا که دیدی کرده جا عرش خدایش بر کتف

درّعفیف پاکدل ماه زمین مهر زمان

مام علی بنت اسد روح روان جان جهان

در منتهای عافیت در سایهء امن و امان

اندر حرم شد میهمان بنهاد آن بار گران

در سایهء الطاف حق محفوظ و بی خوف و زیان

زان بعد بیرون شد چو مه میرفت شکرش بر زبان

                      شاه ولایت در کفش چون ماه بر سرو روان

                      حور از جلو غلمان ز پس می ریخت گل میکوفت دف